Huisje nummer 11

Met een zucht pakte Quinn de laatste koffer en legde hem moeizaam op het linker bed. Haar andere koffers waren al uitgepakt, ze moest nu alleen nog de shirtjes en de helft van haar broeken en dan was ze klaar. De rits schoof ze langzaam open, en de klep werd op het bed gegooid. Langzaam pakte ze de kleding die in de laatste koffer zat en liep heen en weer tussen de kast en het bed om de kleding er in te leggen. Zoals elke zomer had ze weer te veel meegenomen. Zes bikini's waren niet nodig, met drie kon je het ook makkelijk redden, zei haar moeder altijd. Thuis vond Quinn dat altijd gezeur, maar nu ze eenmaal hier was begreep ze het. Teveel kleding, teveel ruimte verspilling. Ze was gewoon kleding addict! Ze hoorde de deur van het huisje open gaan en riep Haaaallo! en wachtte daarna op een reactie, terwijl ze verder ging met uitpakken.

Met een plattengrond in zijn hand zocht Sam naar zijn huisje, nummer 11. Het was een groot park, kwam hij achter, en voorde zoveelste keer keek hij op het kaartje waar zijn huisje nou precies was. Rechtdoor en dan naar links, vertelde het kaartje hem, dus hij zete zijn voeten weer vooruit en keek rond, of hij al een glimp van er huisje kon opvangen. Het stond ergens op een kleine heuveltje en kwam net uit boven de bomen, had hij gehoord, dus zo moeilijk moest het niet te vinden zijn. Eindelijk kwam het huisje in zicht en een limlach verscheen op zijn gezicht. Nieuwsgierig naar de binnenkant van het houten huisje opende hij de deur, toen hij was aangekomen. De deur piepte een beetje en viel na hem dicht. "haaalloo?!" hoorde hij iemand roepen, het was een meisjes stem, concludeerde hij en riep vrolijk heee terug. Even zocht hij naar het meisje, en toen hij haar gevonden had zei hij half verbaasd Quinn? Gezellig dat we bij elkaar zitten! en glimlachte naar haar. Hij vroeg zich af wie er nog mee bij hem zaten en bij wie hij op de kamer ging. Stiekem hoopte hij Quinn; hij zag haar wel zitten.